Tussen Noordzee en Méditerranée

Ruim een jaar geleden kreeg de mistige en kille oktoberochtend een gouden randje: Bruce mocht blijven. Euforisch van vreugde ontkurken wij, uiteraard samen met de kater, een fles wijn passend bij zijn cypers-met-zwart-peper-en zout-kleurige vacht: Château Val Joanis Les Griottes rouge 2018. Zijn katervelletje lijkt namelijk op de kleur van griotten. Het pittige intense zwart van de syrah past bij het krachtige karakter van Bruce, gelardeerd met de veel lichtere kleur van de grenache en de milde kant van Bruce: zijn onvoorwaardelijke liefde voor ons. En natuurlijk is die liefde volledig wederzijds. De wijn is fijn, maar nog tamelijk jong; de tannines nog een klein beetje stroef. Met andere woorden: een tijdje laten rijpen zou de wijn zeker nog mooier maken. Datzelfde geldt voor Bruce. Hij is nog jong, ongeveer even oud als de wijn. Hij mag ook nog verder rijpen. Bij ons!

Stoere bolster, blanke pit

De winter 2020 zet rustig in, de dagen worden kouder en Bruce kruipt het liefst op schoot bij zijn grote vriend, de man des huizes, die door fysieke ongemakken veel thuis is. Bruce is smoorverliefd, kruipt het liefst omhoog tot schouderhoogte en laat zich daarna afzakken, als een baby die je op de arm hebt. Zijn poot slaat hij om de pols, hij maakt zich lang en spreidt de achterpoten, zodat je over zijn buik kan strelen. Bijzonder, want de meeste katers staan buikkriebels niet toe en gebruiken de uitgestoken hand als object om in te bijten of de achterpoten tegen te trappen. Bruce laat zich niet uitdagen. Bruce is een stoere kater, maar niet van het vechterstype Bruce Lee. Hij hoeft ook niet stoer te zijn, een plekje te veroveren. Hij mag gewoon bij ons zijn, in een ontspannen winterrust. Op schoot, voor de kachel, languit op de bank.

Katerlijke driften

In het voorjaar spelen de katerhormonen op en leren wij de machozijde van Bruce kennen. De natuur van de ongecastreerde kater, hoewel zelf net katervolwassen, speelt op. Hij gaat op poesjesjacht. Tot een kleine ingreep in zijn mannelijkheid, ter tempering van de katerlijke driften, is het door allerlei redenen, nog niet gekomen. Overdag slaapt hij zijn roes uit, ’s nachts gaat hij erop uit. Soms is hij wel drie dagen weg en zijn we blij dat hij ’s morgens weer op de mat voor de schuifpui ligt of via zijn vaste route door de tuin komt aanlopen. Soms uitzonderlijk fris, soms kleddernat en meestal hongerig. Ondanks genereus laven en voeden onzerzijds – het dagelijks beantwoorden van het vraagje-van-zijn-katermaagje – lijkt er na de nachtelijke struinpartijen geen einde te komen aan zijn eetlust. Waar hij naar toe gaat? Geen idee, we weten het niet en spelen zelfs met de gedachte om een zender aan te brengen die inzicht geeft in de nachtelijke escapades. Waar gaat hij heen wanneer hij niet op schoot, op tafel, voor de haard of op de bank ligt?

Het jaar 2022 start sober en grijs. Aanvankelijk staat Bruce in de winterstand. Hij is ’s nachts thuis en maakt overdag diverse kleine ommetjes. De natuur is nog in winterrust, de hormonen van de kater ook. Toch kiest hij zo nu en dan weer voor de nacht buiten. Nachten weg is hij nog niet, maar na nacht twee zonder kat op de ochtendmat, kijk ik net iets vaker naar buiten.

Op een mistige en kille donderdagmiddag in januari fietst Herman van wijn- en zorggoed De Reestlandhoeve naar huis, een fietstochtje van zo’n vier kilometer. In de fietstassen een paar flessen weekendwijn, de Reestlander Rood Barrique Ballade 2018. Halverwege, wanneer hij de weg is ingeslagen waaraan wij wonen, op twee kilometer van huis, ziet hij in de berm een levenloze kat liggen. Het is Bruce, dat ziet hij meteen.

Onvoorwaardelijke katerliefde

Nog nooit hadden wij een kat die zich zo onvoorwaardelijk liet knuffelen, aaien en strelen, altijd begeleid door zijn luidruchtig spinnen. Hij dwong het zelf af. Forceerde altijd een streelpartij over zijn buik en ging er zelfs speciaal voor liggen. Nog nooit luisterde een kat naar zijn naam en kwam hij als een hond naar je toe. Hij lag vaak al voordat jij tijd had om het schootje voor hem te prepareren. Altijd wilde hij dichtbij je zijn, onvoorwaardelijk lief, ook voor bezoekers. Hij mocht graag samen een stukje met je tikken, of op de krant liggen. Ontbijt, lunch en diner waren soms lastig, zo niet onmogelijk. Hij wrong zich tussen bord en mens in, gooide wel eens een wijnglas om of kopte het zondagmorgeneitje uit de eierdop. We lieten het toe, lachten erom, werkten het zelfs in hand. We koesterden zijn knuffels, warmden ons aan zijn katervacht en ontspanden ons samen met hem.

Ballade voor Bruce

De voor het weekend bedoelde fles Reestlander Rood-Barrique Ballade 2018 haalt uiteraard het weekend niet. Een doordeweeks noodgeval. We vierden de komst van Bruce met wijn, dus brengen wij ook een vineuze groet uit op zijn reis naar de eeuwige jachtvelden. De jachtvelden die het terroir vormen van de Reestlandhoeve. Een wijn die gemaakt wordt op deux-pas waar Bruce het leven liet. Een wijn met de naam Ballade (vertaling uit het Frans: wandeling, trip, tour). De andere (muziekale) betekenis van ballade: een danslied uit de Middeleeuwen, waarin gebeurtenissen verteld worden, waarin veelal dood en een tragisch einde kenmerkend zijn. De Reestlander Rood-Barrique Ballade is een elegante houtgerijpte rode wijn. Met een uitbundige geur van zwart fruit, tabak en kruidnagel. Kruidig en uitbundig zoals Bruce. De smaak is intens, met tonen van zwarte bes, kersen, bramen en laurier. De smaak blijft lang hangen, zoals onze herinnering aan Bruce zal zijn.

De ballade was mooi en tragisch. Bruce komt nooit meer thuis en mag niet verder bij ons rijpen. Nooit meer komt hij in zijn karakteristieke, soepele loopje aanlopen over zijn vaste route door de tuin. Geen ballades meer voor Bruce. Hij is gestorven in het harnas, in het veld, nogal ver van huis. Een wonder dat hij is gevonden. Door zijn grootste vriend nota bene, tussen huis en Reestlandhoeve. Elke dag geleefd, de dag geplukt, alles gegeven. Onvoorwaardelijk, zoals alleen katten dat kunnen. Doe als Bruce: leef niet voor de toekomst, leef voor wat is…!