De ontwikkelingen op kattengebied gingen razendsnel. De komst van Nebbiola (rugnummer 1) was nog maar vers wanneer zich opeens twee katertjes melden aan de schuifpui: nummer 2 en nummer 3. Nummer 2 lijkt enorm veel op Nebbiola, is een katertje en heeft dezelfde cyperse tekening als Nebbiola, maar heeft geen zwarte rug. Het lijkt wel een broer van Nebbiola en daarom dopen we hem Broer Bruce (nummer 2). Nummer 3 is een zwart schuchter katertje: scharminkelig, schuw, bangig. Als hij zich aandient, staan zijn oren op gevaar: puntige zwarte oortjes, die lijken op de oren van Dr. Spock. U raadt het al: Dr. Spock is de werktitel van dit katje.
Wat Broer Bruce en Dr. Spock gemeenschappelijk hebben, is hun eetlust. Ons ruimhartige kattenhart serveert graag wat brokjes aan behoeftige katers, maar deze heren lijken onverzadigbaar. Ze zien er niet schurfterig of ondervoed uit, hoewel Dr. Spock niet heel veel vlees op de botten heeft. Maanden geleden hadden we een goedkope zak kattenbrokjes aangeschaft, met de gedachte dat niet iedere kat zo kieskeurig zou zijn als het illustere duo Tommie en Tijger. De hoogste tijd om in crisistijd kattenvoedselverspilling tegen te gaan, was de algemene gedachte hier in huis.
Een heel nobele gedachte, die door onze nieuwe katervrienden niet geheel begrepen werd. Het intelligentieniveau van de katers liet het totaal afweten en ook enige vorm van dankbaarheid leek te verdampen in het mooie voorjaarszonnetje. De met veel bombarie en vriendelijke woorden geadresseerde boodschap dat er voedsel werd verstrekt, deed ons volkomen voor schut staan. De heren snuffelden er niet eens aan, laat staan dat ze hun nuffige katerbekjes de kans gaven om er eentje te proeven.
Ook na een paar weken volharding (alsof je weer kleine kinderen hebt om op te voeden) zijn noch Nebbiola noch Broer Bruce noch Dr. Spock tot inkeer gekomen. Zij blijven hun gevoelige kattenneusjes ophalen voor goedkope rommel. We hebben die strijd maar opgegeven: als het maar gezellig is aan tafel.
Die tafel moet gemanaged worden. Nebbiola had de oudste rechten en is er niet van gediend dat de mannen aanschuiven bij de bakjes. Bijkomende handicap is dat niet elke kat/poes op hetzelfde tijdstip arriveert. De man des huizes is er druk mee. De nieuwkomers voelen zich inmiddels zo vrij dat ze zich een schoot, een stoel, de bank, of een wiebelig randje toe-eigenen. En ook dat vergt hoger management en compartimentering.
Zo heb je niets en dan heb je er drie. Maar gezellig is het wel.
Tot vandaag…
Terwijl het drietallig kattenvolkje zich spinnend en innig had genesteld op de bank, een stoel of een schootje, verscheen er – tegen etenstijd – een man aan de deur.
Een man die zijn katten kwijt was: een zwarte en een cyperse kater en een cypers-met-zwarte poes.
Hij was ze al een tijdje ‘kwijt’. Was lange dagen weg voor werk. En dan waren de katten niet binnen…
Kortom, het drietal heeft blijkbaar een baas. En daar gingen ze weer, een voor een, onder de arm van hun rechtmatige eigenaar.
Dag katten, het ga jullie goed. Uit eten is er voorlopig niet meer bij voor jullie. Ons restaurant is gesloten.
En stiekem hoop ik toch op enige vorm van bezoekregeling. Een aaitje moet kunnen toch?
Tussen Noordzee en Méditerranée 