De allermooiste rode kater is er niet meer…
Het was liefde op het eerste gezicht. En dat is altijd een goed teken. We wilden graag een gezellige rode theemuts. Een kater die die niet meer in de gordijnen zou vliegen, geen jonge, grenzen-opzoekende-kater, een kater die zich niet gek zou laten maken door een rondvliegend pluisje.
Die kater bestond…
Tijger kwam bij ons na een lang leven dat wij niet kenden. Geen idee waar hij vandaan kwam, de voorgeschiedenis van een asielkater is en blijft voor nieuwe baasjes een groot geheim. We kregen er zijn gitzwarte huisgenoot Tommie bij! Een cadeautje, bijvangst! Beide heren vielen al ruimschoots in de Wet Langdurige Zorg. Dat wisten we en het was niet erg.
Tijger was niet heel temperamentvol meer, maar zeker elke dag zijn goddelijke zelf! Een gourmand: een liefhebber van een lekker hapje. Kattenbrokjes (urinary care, omdat hij bekend was met blaasproblemen), slappe natte zakjes, een stukje kaas, wat fijne vleeswaren. Kortom, Tijger had het levensmotto “liever te dik in de kist dan een feestje gemist”. Tijger hield van het goede leven…
Toen hij – met ons – de stadstuin verruilen kon voor de rust & ruimte in IJhorst, daalde er een nog grotere rust in hem. De rust was er, maar toch zocht hij grappige grenzen op. Altijd op zoek naar een rare verblijfplaats: een bananendoos, een tasje van de Sting, een mandje, een te krap tafeltje…
Urenlang soezen in het voorjaarszonnetje, de schaduw opzoeken wanneer zijn dikke vacht te heet werd of de warmte van een dankbaar schootje en de warme kachel opzoekend in de winter. Duh…
Maar het aller, allerliefst was hij gewoon wijntijger!
Gewoon volkomen zichzelf zijn op de kookboeken, maar vooral de wijnstudieboeken! Urenlang was hij mijn trouwe begeleider, mijn zachte en warme knuffel tijdens de harde studie-uren. Een inspiratiebron bij het schrijven voor deze blog. Hij kwam me begroeten en ophalen als ik thuiskwam…
Slecht één keer hebben wij hem kunnen betrappen op zijn jachtinstinct. We wisten niet dat hij dat in zich had. Sorry Pa & Ma Pimpelmees. We maken het verlies van jullie pimpelmezenkroost goed met overheerlijke pindazakjes. Het was een incident en Tijger is daarna volledig gerehabiliteerd: geen enkel probleem om zijn brokjes te delen met andere, stekelige huisdieren.
Zijn asielnaam Tijger heeft hij altijd gehouden. Het was een soort werktitel, van een betere naam (in combinatie met huisgenoot Tommie) is het nooit gekomen. Postuum zou ik hem de naam Dolcetto (letterlijk “de kleine zoete”, maar klein was hij zeker niet, dus kies is voor ‘de zachte zoete’) wel willen geven.
Een buitengewoon vriendelijke, gemoedelijke, zachtaardige kater. De kater die we ons wensten en de kater die wij kregen. Het was kort maar hevig, en ongelofelijk mooi…
Er is maar één wijn die wij konden drinken om het naderend afscheid van Tijger waardig te ondergaan:
Karaktervolle kleur, dik en fluweelzacht, met fijne taninnes en toch een zekere pittigheid: een eerbetoon aan de zachte zoete kater…Santé Tijger!
Tussen Noordzee en Méditerranée 