De allerliefste zwarte (wijn)kater is (ook) niet meer…
Twaalf dagen geleden namen wij afscheid van Tijger, onze karakteristieke, zachte zoete rode kater In memoriam Tijger (de zachte zoete)
Vandaag van Tommie: Thomas O’Malley, de kat met de grote K.
Ook Tommie kwam bij ons na een lang leven dat wij niet kenden. Geen idee waar hij vandaan kwam. Ik heb het 12 dagen geleden al vermeld: de voorgeschiedenis van een asielkater is en blijft voor nieuwe baasjes een groot geheim.
Tommie was bijvangst. Een cadeautje bij de rode katerwens. Dubbel geluk.
Na een korte kennismaking met Tijger (lazy in een hangmat in de zon) maakten we kennis met Tommie (in een isoleerhokje, omdat hij niet met andere katten kon omgaan). Dan vrees je voor een terrorkater, een kreng, een monster…
Echter, ik was direct verliefd op deze lieverd. Hij begroette ons met een snoebelig mroauw en presenteerde en profileerde zich direct. Het was direct duidelijk: “ik wil jullie!”
En wij wilden Tommie. Een kat die niet te negeren viel. Een ongelofelijk lieve kat die – hoewel een jaar ouder dan Tijger – nog volop in het kattenleven stond. Aan een rollator was hij nog lang niet toe. In potentie nog vitaal en soepel, een atleet. Groot, stevig, krachtig.
Al snel wilde hij de wijde wereld in, voor zover een stadstuin de wijde kattenwereld is. Dat hebben we geweten. De eerste avond in vrijheid presteerde hij het om in een belendend perceel te belanden. De asielhokjeskilo’s zaten hem tamelijk in de weg: van de schutting afspringen was gemakkelijk, de weg omhoog als de beklimming van de Mont Ventoux zonder training.
Om een lang verhaal kort te maken: het kostte ons ettelijke nachtelijke uren om hem daar weer weg te krijgen. En daarmee had hij zijn visitekaartje afgegeven: Tommie zocht altijd de grenzen op: slapen op smalle randjes of in een pergola (tussen de druiven…)
Eenmaal op het platteland in IJhorst merkten we dat deze vrijheid hem goed deed. Het bracht een klein beetje het jachtinstict bij hem terug: er lagen weer eens verse muizen op de veranda!
Echter, het aller, allerliefst was Tommie gewoon wijnkater!
Wijn dus, en toen er nog studerende kinderen inwoonden, ook filosofie, geografie of rechten! Een filosoof, een denker die zijn mening gaf: mroauw!
Boeken dus, of papieren, een laptop, een krant, een keukenrol, dozen, fruitschaal…
Tommie had de gave om op de verkeerde plek op het verkeerde moment te zijn. En juist dat maakte hem onweerstaanbaar. Een natte neus tegen je hand, een diep en oprecht spinnen. Signalen van ultieme liefde. Je moest het gewoon accepteren, je kon niet anders… het was altijd goed! Meer dan goed: wat een kanjer! En altijd weer die mroauw ter bevestiging,
Tommie wilde zich blijven ontwikkelen. Klussen met katers: zonder Tommie geen actie.
Wijnstudiekater
Hij kon echt uren volkomen zichzelf zijn op kookboeken, maar vooral de wijnstudieboeken! Urenlang was hij mijn trouwe begeleider, mijn warme knuffel tijdens de harde studie-uren. Een inspiratiebron bij het schrijven voor deze blog. Een inspiratiebron voor het leven!
Zijn asielnaam Tommie heeft hij altijd gehouden. Het was een soort werktitel, van een betere naam (in combinatie met huisgenoot Tijger) is het nooit gekomen. Postuum zou ik hem de naam Pinot Noir wel willen geven.
Een buitengewoon elegante, maar krachtige kater. Zeer zeker complex, een inspirator. De kater die we ons wensten en de kater die wij kregen. Het was kort maar hevig, en ongelofelijk mooi…
Onverklaarbaar en onvoorstelbaar snel was zijn aftakelingsproces. Het verlies van zijn makker en huisgenoot Tijger was voor Tommie niet te verteren, Hij was ontroostbaar. Zelfs de enorme compenserende liefde van ons mensenbaasjes was niet genoeg. Tijger was weg. Zijn maatje, zijn brother in arms, zestien jaar lang. Een periode die wij mensen niet kunnen compenseren.
En ook mijn wijnstudiemaatje, mijn ‘snoebel’ is er niet meer…
Er is daarom maar één druivensoort die wij konden drinken na het afscheid van Tommie: pinot noir. Geen gemakkelijke druif. Een druif met een dun en kwetsbaar schilletje. Lastig te verbouwen. Een uitdaging. Tommie daagde ons en vooral zichzelf uit.
2011 Génot-Boulanger Mercurey premier cru En Sazenay
Een mooie hoor, net als Tommie! Karaktervolle kleur, met fraaie aardse geur en rijpingsaroma’s. Elegant, spannend en complex. Fluweelzachte tannines inmiddels. 2011 was een prachtig, onvergetelijk jaar voor deze premier cru. Dat past uitstekend bij een onvergetelijke, karaktervolle kater.
Een zeer passend eerbetoon aan de zwarte kater…Santé Tommie!
