Tussen Noordzee en Méditerranée

Kijk, daar staat ie dan: de fijne Provençaalse rosé die Renée Vonk-Hagtingius in het vooruitzicht stelde in haar blogje de soundtrack van de Provence. Een prijs voor mijn Nederlandse interpretatie van de protestsong van de Toulonaise band Aïoli. Een lied over verzet tegen verwende toeristen die denken alles maar naar hun hand te kunnen zetten, inclusief het al zo vreselijk korte (bovengrondse) leven van de cigale, de zangzicade. Ze hebben werkelijk geen idee dat het aardse leven van dit intrigerende insect niet langer duurt dan de zalige zes weken van de Zuid-Franse zomer. Ik werd tegelijkertijd verdrietig en boos. Aux armes! Mijn protestsongvertaling had geen lang en ondergronds leven nodig om zich te ontwikkelen…

Kom dus niet aan de cigales. Vooral niet als het juli is en ik nu niet in Frankrijk ben. Gek genoeg beginnen de zomerse, tropische temperaturen van de afgelopen dagen te lijken op Zuid-Frankrijk. Tot nu toe ontbreekt hier het typische geluid van de cigales, maar je weet maar nooit met de klimaatverandering. Vroeger was ons Hollandse klimaat immers ook ongeschikt voor wijnbouw.

Een Zuid-Franse temperatuur, een zalig zonnetje, niet ombarmhartig heet meer en een vrije zondag om in alle rust te genieten van een mooie fles wijn. Kortom, de omstandigheden waren vandaag optimaal voor het verzilveren van de prijs. Of is er zelfs sprake van vergulden? Immers, er prijken maar liefst drie gouden medailles op de fles, die is afgesloten met een glazen vino-lok.

Op tafel staat een hedendaagse zeer bleekroze rosé, gemaakt door de in een coöperatie verenigde wijnboeren Caves de l’Amiral d’Entrecasteaux. De wijnboeren verbouwen hun druiven met respect voor de natuurlijke omgeving en maken geen gebruik van insecticides. Dat is fijn voor mijn cigalevrienden, zo kunnen ze nog een tijdje door blijven zingen!

De geur van deze rosé komt je meteen tegemoet: intens geurend naar grapefruit en bosaardbeitjes. En naar van die kleine, harde frambozensnoepjes van vroeger. De gebruikte druivenrassen zijn grenache (70%), rolle (20%) en syrah (10%). Ook in de smaak komen de framboosjes terug, maar gelukkig niet de snoepachtige zoetigheid die sommige rosé kan hebben. Dit is gelukkig een mooi droge rosé: zeer toegankelijk, niet te moeilijk, zonder saai te zijn. De frisse zuren en het grapefruitbittertje helpen daarbij. Hij fladdert ook niet zomaar weg uit je mond. Beslist geen niemendalletje, hoewel hij gevaarlijk lekker wegdrinkt.

En zo kabbelt de middag genoeglijk voort. Een dag met een gouden randje. Santé op deze leuke wedstrijd, santé op én met de evergreen van de Provence. De lucht is bijna zo blauw als in de Provence, de wind maakt zachtjes een vlaag lavendelgeur vrij. La vie est belle. Ik doe mijn ogen dicht, laat mijn gedachten afdwalen en meen toch ergens in een van de dennenbomen in de tuin het zalige zomerlied van een cigale te horen…