Het is juli en ik mis Frankrijk. Ik verlang naar de grote juli-hitte van de Provence of de Languedoc. En ik mis het geluid van zo’n zomer, mis het geluid van de cigales, het zalige zomerlied.
Een van mijn lievelingsdieren: de cigale (zangcicade)! Vooral omdat haar levensverhaal zo bijzonder is. Na een lang leven onder de grond (een jaar of 6, zo ongeveer) verlaten de larven van de cigale in de maand juni de aarde om aan hun leven boven de grond te beginnen.
De nimf zoekt een stengel of een wortel van een boom om haar metamorfose te beginnen. De huid van de rug opent zich en dan openbaart zich het nog vochtige, groene lijf en spreidt ze de frêle vleugels uit. En dan is er de zon die het nog natte lijfje droogt. Langzaam verandert de kleur van de cicade van groen naar kastanjebruin, van zwart naar grijs. Het weke lijf wordt hard. Wanneer de vleugels goed droog zijn en stijf zijn, is het tijd om uit te vliegen en zoekt de cicade toevlucht in een boom.
Gedurende de zomer zingen de mannetjes hun zomerlied: een krassend, raspend geluid. De cigale gebruikt daarvoor niet de mond, maar een ingenieus muziekinstrument, een soort tymbaal: een orgaan dat hij laat vibreren. Het mannetje heft zijn lied aan in de ochtend, vanaf het moment dat het warm wordt en gaat daarmee de hele dag door, tot ’s avonds laat. De bedoeling van het concert is om vrouwtjes aan te trekken.
Hoe hoger de temperatuur, hoe harder het mannetje zingt. Dennenbomen vinden ze ideaal vanwege het sap waarmee ze zich voeden. Op verzengend hete dagen in het zuiden van Frankrijk lijkt het alsof er een heel mannenkoor optreedt. Uiteraard kiezen de vrouwtjes voor de beste zanger om zich voort te planten. Het vrouwtje legt vervolgens haar bevruchte eitjes onder het schors van een takje. De eitjes vallen op de aarde en de larven graven zich in.
Aan het eind van de zomer, sterven de volwassen cigales, slechts na een leven van een week een week of zes. De nimfen zullen enkele jaren ondergronds leven, meerdere keren vervellen, graven gangen (hierin is voorzien: ze hebben sterke poten waarmee ze kunnen graven) en voeden zich met sap van wortels. En ooit, op een mooie dag in juni, zullen ze de aarde verlaten voor hun zalige zes weken bovengronds.
Tussen Noordzee en Méditerranée 
Een reactie op “Het zomerlied van de cigale: de zalige zes weken”