De lente lonkt, de lente lokt. Onweerstaanbaar en verleidelijk. Naar buiten! De wandelschoenen aan, een rugzak mee. Een ommetje maken, het doel nog onbekend. Mijn neus achterna, na een koude ochtend met de schuchtere, maar aangenaam warme voorjaarszon in het gezicht. Geen wind en relatieve stilte, alleen vogels fluiten het voorjaar. Geklepper van de eerste ooievaars, een medley van de zanglijster, echo’s van spechtengeroffel.
Ik loop hier vaak, zeer bevoorrecht om te wonen in het prachtige Reestdal. In de hooilanden langs de Reest, die nu nog flink drassig zijn. Of over de zandpaden richting het Westerhuizingerveld. Op kille dagen, met snijdend koude wind, is er de beschutting van het IJhorster- en Staphorster bos. Vandaag niet, vandaag is de wind mij mild gestemd.
Na 5 kilometer door de velden lijken mijn voeten het doel van het ommetje te vinden: de afslag naar wijngoed de Reestlandhoeve. Ik volg niet alleen voeten, maar ook mijn hart. Even bij ‘mijn’ 10 wijnstokken en de familie Huisman kijken. Rechtsaf gaat het, langs de stoppels van wat ooit een machtig maisveld was.
De schoonheid van kale wijnstokken
Het blijft bijzonder om vanuit de leegte van het vlakke akker- en weideland opeens in een wijngaard te staan. Die ook in de winter mooi blijkt te zijn. Het is de voorjaarszon die er het juiste licht op werpt en de innerlijke structuur in het volle licht zet: de schoonheid van kale wijnstokken. Bizar genoeg werd ik exact twee jaar geleden ook gegrepen door de schoonheid van kale wijnstokken (lees Piemonte: amore a prima vista). Toeval?
Er is hard gewerkt in de wijngaard. De wintersnoei is gedaan en het laatste snoeihout wordt verwijderd. Door de milde temperaturen was het deze week mogelijk om de eerste gesnoeide takken weer aan te binden. Ook op het erf is veel werk verzet in de winterperiode: een nieuwe entree vanaf de parkeerplaats naar de Wijnbar(n). En er is geïnvesteerd in het aanleggen van een geavanceerd nachtvorstberegeningssysteem, zodat er snelle actie mogelijk is in de strijd tegen voorjaarsvorst na het uitlopen van de ogen. Het proeflokaal staat startklaar voor het moment dat er een versoepeling van de coronamaatregelen komt en gasten weer welkom zijn.
Weer helemaal op de hoogte gaat het huiswaarts. Een laatste blik op de wijngaard, het veld weer in, waar na enkele meters mijn aandacht getrokken wordt door zes parmantige reeën die boven de maisstoppels uitsteken. Ze horen, ruiken of zien me onmiddellijk en kiezen het hazenpad. Een zesde zintuig voor mensen of onraad, onmogelijk om als mens onopgemerkt te blijven. Ik kijk ze nog lang na. Zes witte reeënbipsjes dansend de lente in!
Tussen Noordzee en Méditerranée 