Een cadeautje! Zo voelden wij het. Een toegift op je zus Hester. Dolblij dat we in ieder geval een prachtige dochter hadden voortgebracht, maar er was tevens de werkelijkheid van de biologische klok die vrolijk door tikte en uiteraard de wens om ons bijdehandje met een broer of zus te laten battelen.Kortom, een tweede kind was een grote wens. maar wensen zijn niet maakbaar, vooral kinderwensen niet. Wonderwel waren er tekenen van een nieuwe zwangerschap, een positieve test, nieuw leven. Toch voelde het anders, op een of andere manier niet goed…En het wás niet goed. Alles was niet goed, want ook opa Bas ging niet goed. De delende cellen van het nieuwe broertje of zusje hadden in plaats van de veilige baarmoeder een veel te krappe eileider uitgekozen. En dat paste niet.
Een klein wonder dat deze niet voortijdig geknapt is en pas tijdens de operatie, op de dag voor kerstmis, de geest gaf. De kans op een tweede kind nam daardoor af. we koesterden onze prachtige dochter, hadden veel zorgen over opa Bas, zijn overlijden en de afwikkeling ervan. Aan zwanger worden dachten we niet. Volkomen onverwacht bleek het onmogelijke toch mogelijk te zijn: er groeide weer iets en dit keer in het goede kamertje! Het groeide en groeide en het werd weer kerstmis, de uitgerekende dag.
Het was echter nog niet jouw tijd. Logisch, want je kon niet achterblijven bij je zus en hield de traditie van het lang bezet houden van de broedplaats in ere. In de aanloop naar oudjaarsdag wordt ijzel voorspeld. De kloeke verloskundige stelt voor alvast onze intrek te nemen in het Gemini ziekenhuis. En zo geschiedde. Maar veel haast had je niet. Dat dan weer niet.
Maar jij was jij. Uiteraard koos je zorgvuldig je moment en vond je de laatste dag van 1995 een uitgelezen moment om jouw dobberend bestaan te verruilen voor het aardse leven. Je ging niet voor een roemloze 30 december…
Wanneer de wijzers van de ziekenhuisklok de sprong naar oudjaarsdag maken en middernacht nog niet een half uur is gepasseerd, vind je het tijd om nog een bijdrage te leveren aan de bevolkingsaanwas in 1995. Het gaat niet zonder gesleur en getrek, het leek je leuk om schouderbreed de moederschoot te verlaten. Je maakt je punt en zet de professionals rond het bed aan de slag. Je vader wordt ingezet als buikduwer, terwijl het lijdend voorwerp en moeder in spé al haar oerdriften moet inzetten om intern een lancering voor te bereiden. Geen wonder dat je niet geheel ongeschonden -bont en blauw van het sleurwerk- uit de strijd komt. Maar daar zie je niets meer van hoor! Al had je er levenslang een lam armpje aan overgehouden: wij waren dolblij en er was echter slechts één gedachte die overheerste: wát een cadeautje, wát een wonder, wát een prachtige toegift.
De babyjaren kabbelen ongedwongen voort, maar daarna…de peuterspeelzaal in het Noordhollandse vind je volkomen nutteloos! Met duplo en auto’s spelen kun je ook wel met Twan, het is fijn om bij je moeder te zijn en het is er veel te druk. Met andere woorden: je vindt het drie keer niets. Ook het eerste kleuterjaar is een drama: je dreigt ten onder te gaan in het geweld van maar liefst zeven kleuterklassen en wordt letterlijk overlopen door de rest van de school.
De verhuizing naar het platteland van Friesland is een complete verademing: een nieuw adres, een nieuwe kleinschalige school met gecombineerde klassen, een nieuwe juf. Na een onzeker begin staat er binnen een jaar een hele flinke Hessel! Een aardige jongen die absoluut niet tegen onrecht kan. Met Detmer bouw je elke dag met de grote blokken. Jij neemt de planologie voor je rekening, Detmer is voor het technische ontwerp. En zo kabbelen de basisschooljaren verder: er is alle rust om je te ontwikkelen, te leren, te spelen. Fouten maken vind je erg, je legt de lat hoog voor jezelf. In groep 5 en 6 bij meester Hageman komt naar voren dat je totaal geen zorgen hoeft te maken over je prestaties. Op dat moment komt je voorliefde voor aardrijkskunde en geschiedenis opvallend naar voren. Met grote dank aan de meester die jouw liefde ervoor wist aan te wakkeren. En je tevens een wijze levensles meegaf: het is niet belangrijk wat een ander ervan vindt, maar of jijzelf ermee kan leven. Op een enthousiaste en ontspannen manier rol je groep 7 door en je weet je klasgenoten te inspireren. Het onzekere, jankerige mannetje dat absoluut niet tegen drukte kan, heeft zijn rust gevonden. Zonder er zelf weet van te hebben, was je een ‘rots in de branding’ voor je klasgenoten.
Naast sociale vaardigheden ben je ook uitgerust met een goed stel hersenen. Je kiest het Stedelijk Gymnasium om je verder te ontwikkelen. Een fijne, kleine school, omdat je je daar veilig voelt en niet verzuipt in de grote schreeuwende menigte. De bètavakken kosten moeite en boeien je weinig. Des te mooier zijn de aardrijkskundelessen van Spriensma. Je bent zijn modelleerling en het is een enorm gemis dat hij het niet mag meemaken dat je na je eindexamen je hart volgt en sociale geografie gaat studeren.
In een ongelofelijk tempo zijn de baby-, peuter-, kleuter-, basisschool- en middelbare schooljaren en tienerjaren erdoor gejaagd. De kerstdagen liggen achter ons, de dagen waarop we 20 jaar geleden in verwachting van een tweede kind waren, onwetend of het een jongen of meisje zou worden. Het ijzelt niet dit keer. Oudjaarsdag 2015: je bent ‘opeens 20 jaar’. Geen tiener meer. En nog altijd: een cadeautje!
Tussen Noordzee en Méditerranée 