1982: Mijn kersverse schoonvader Murk van Slooten was, als hij niet werkte of voor de vrijwillige brandweer in touw was, met mijn schoonmoeder op het Texelse strand te vinden: speurend naar flessenpost of andere curieuze zaken die op het strand aanspoelden. Een jutter, zou je kunnen zeggen, maar hij zag zichzelf helemaal niet zo: “Ik ga niet met stukken hout slepen…”
Hij had er een neus voor: op sommige dagen, wanneer de wind en de stroming hem goed gezind waren, spoelde iedere zevende golf letterlijk een flesje-met-een-briefje voor zijn voeten. Hij nam elk briefje serieus en stuurde trouw een ansichtkaart van Texel met de vindplaats van het flesje terug naar de schrijver. Soms spoelde er iets heel bijzonders aan: een houten tribal art beeld (zie foto hierboven) of strandde er een schip op het strand. Op andere momenten toonde de zee zich bitter en meedogenloos en spoelde het lot een over boord geslagen zeeman voor zijn voeten…
Wij probeerden dat natuurlijk ook, dat jutten, hongerend naar een rijke oogst spannende briefjes, Helaas, hoe goed we de vloedlijn ook afspeurden, elk flesje inspecterend en omschoppend, we hebben nooit spannende flessenpost gevonden. Hij behoorde blijkbaar tot de happy few.
Een man die zich als een klein kind kon verheugen als er windkracht 9 voorspeld werd. Voor de meeste mensen een reden om binnen te blijven, maar hij moest erbij zijn. Als het stormde nam hij ons juist mee naar het strand: om te zien hoe de golven het brede strand verzwolgen en stukjes duin met zich mee zogen. Hoe de golven tegen de duinen sloegen en wij moesten springen om niet nat te worden. Om te voelen hoe minuscule naaldjes zand de aanval openden op je gezicht, zout op je lippen, de bulderende wind vol in je smoel!
Strand en zee hadden sinds mijn aanspoelen op Texel op 6-jarige leeftijd al een speciaal plekje in mijn hart veroverd, en toch, het jutten was voor mij een nieuwe wereld en ik leerde om anders en intensiever te kijken. Ik ging van het strand houden, ook als het stormde. Juist als het stormde. Een strand dat vooral mooi is als er niemand is en je het voor jezelf hebt.
Acht jaar nadat ik hem leerde kennen, vond zijn 52-jarige strandhart het helaas genoeg geweest en regende, noch waaide het ooit weer voor hem. Soit. Een postuum en grand merci voor Murk van Slooten voor alle levenslessen en boodschappen die zich niet in een flesje lieten vatten!
(Texelse Courant, december 1982)
Tussen Noordzee en Méditerranée 