Tussen Noordzee en Méditerranée

Kijk ze nu eens zitten, de man en de vrouw die, toen ze de dertig naderden en al een jaartje of tien lief en leed met elkaar deelden, het tijd vonden om te gaan werken aan het nageslacht. En met succes…

Dit is zo ongeveer de eerste foto die je maakte, onder de druiven in de prachtige tuin van Château Val Joanis nabij Pertuis in de Luberon. Geen uitdaging voor je: alleen een knopje indrukken. Ze staan er mooi op (nog niet grijs, nog zonder rimpels)…Lachend naar hun dochter, gebruind door de zon, genietend van het Franse leven.

De verloskundige vond je “een fanatiek grietje”. Je had het jezelf moeilijk gemaakt door zodanig te woelen dat je de navelstreng om je nek had. Een levensmotto: je was gemotiveerd en wilde blijkbaar graag dat de wereld je zou leren kennen. De eerste vier jaren gingen in rap tempo, met een sterk eigen willetje. “Hebbe zelluf doen” waren zo ongeveer de eerste woorden die je kon zeggen. Al snel te groot om je nog langer te voeren…te groot voor luiers…

Na vier ongeduldige jaren mocht je eindelijk echt naar school. Onder de vleugels van juf Isabel fröbelde je alles uit haar vouw- en plakwerkjesboek, deed mee in elk rollenspel en leerde tellen en letters schrijven. Over je toekomst dacht je ook al na. Roodkapje in Disneyland Parijs, dat moest het worden. Om in de jaren die volgden die wens weer bij te stellen tot postbode (geen uitdaging) of piloot (geen bètatalent). Al snel te groot om voor te lezen uit Sam Struinmuis, Grote Beer en Kleine beer. Te groot voor hoepsladoepsladesie. Te groot om je nog langer in de klas te brengen.

Je schoolcarrière zet zich vanaf groep 5 voort op het Friese platteland. De Tamsmaskoalle is een goede basis om er alles uit te halen wat erin zit: het gymnasium. Je wilt niet naar een massafabriek, maar kiest bewust voor het kleinschalige. Rust en overzichtelijkheid waren tot dusver een prima voedingsbodem en dat wil je ook in het voortgezet onderwijs. Het zal pittig worden, maar je bent zo gemotiveerd dat meester Hageman zijn fiat geeft. De grote stad, elke dag met de bus: het maakt je niet uit. Je doet het. Te groot voor Pluk en Otje, te groot voor Achtstegroepers huilen niet…

Je ontwikkelt je en gaat met je tijd mee, de digitale revolutie is voor jou geen bedreiging, maar een kans! Internet, Twitter, Facebook, What’s app, Instagram, Tumblr, de Canon die je zo graag wilde (meer dan 1 knopje om in te drukken). Geen carrière als Roodkapje, geen postbode, geen piloot (maar wel een rijbewijs). Na 7 ongeduldige jaren mag je eindelijk doen waar je hart ligt. Een nieuwe kans, een nieuwe stad. Te groot voor papa’s grapjes. Te groot om je te laten zeggen dat het bedtijd is, te groot om voor je te laten koken…

Vanaf nu (zomer 2012) gaat Hester het zelluf doen!