Het is een beer. Geen mietje, hoor. Een beer met borsthaar. Vanaf het moment dat hij mee naar huis mag, ontdooit zelfs de meest macho poppenhater. Van het ene op het andere moment geven stoere jongetjes zich over aan het vadergevoel en smelten zij weg in zorgtaken.
Zijn bereninvloed is enorm en voor je het weet loop je voor gek in een Franse hypermarché en doorkruis je als volwassene de lange winkelpaden met een beer in je armen, omdat de speelgoedafdeling het tijdelijk wint van het verantwoordelijkheidsgevoel van de nieuwe vader. Leg dat maar eens uit in je beste Frans, aan de vrouw achter de kaasjes. Of hijg en hobbel je nietsvermoedend over bergpaden met een beer op je rug. En voel je bij het passeren van andere wandelaars dat ze naar je om kijken, maar ja….alles voor Brom!
Het valt niet mee om fulltime vader te zijn. Vooral niet, als zoonlief zich meer dan een week in die vaderrol moet voegen. Vertederend is het wel, vaderschap in de dop. Hem zo te zien tuttelen, met lastige broekjes en recalcitrante hemmetjes, af en toe belerend tegen de beer hoor praten, als een volleerd vader. Als ik hem voorstel om de reeds in huis aanwezige beren een nieuw leven in te blazen, is hij verontwaardigd: een surrogaat beer wil hij niet. Hij wil alleen Brom.
Een prachtige herinnering aan de kleutertijd van Hessel op de Tamsmaskoalle in Tzummarum, voor een blog op Ouders Onderling: In de ban van Brom.
Tussen Noordzee en Méditerranée 